Remediation

Remediation


The Double Logic of Strange Days
In the film Strange Days, we watch the characters use an item called the wire, which provides a visual and aural experience. Our culture is contradictory in what it wants: to increase the amount of media we use, but also to remove the sense of mediation, striving for immediacy. This striving leads to a process whereby digital media remediates one another as well as the analog media that came before them.

The Logic of Immediacy
Virtual reality aims to remove its own mediation, so that the users forget the interface they are using and accept the virtual world. This is done through immediacy, whereby the output of the interface matches the movements the user is making, and also through the use of three dimensional imaging. Linear perspective is used to create this effect, by creating the illusion that there is depth to what the user is seeing. This use of perspective can be traced back to the Renaissance art. Computer graphic designers are striving to achieve “photorealism”, so as to make the media as real to life as possible. Most people think that unmediated presentation is the ultimate goal of the designers.

The Logic of Hypermediacy
Hypermediacy is most evident in the visual style of the World Wide Web and the desktop interface. The desktop interface does not remove itself and so the user is constantly in contact with the interface. The windowed computer is both automatic and interactive, and although the programmer is not visible, the user is constantly present, interacting with it by clicking on buttons and dragging icons. However, that can also be seen as getting the way of transparency of the digital image. Newspapers try to emulate the graphical user interface as do news programs as they divide the screen and use text which are placed around the framed video images. The logic of hypermediacy defines the friction between the mediality of visual space and “real” space. But the logic of immediacy has been dominant.

Remediation
Some films don't acknowledge that they are adaptations from books within the film as it would disrupt the continuity and the illusion. In some cases the electronic medium is used as a new means for users to access other media such as paintings or films. Sometimes the electronic medium offers an improvement on the older medium. Other types are more aggressive in remediation, refashioning the older medium. The medium can also be remediated by absorbing the older medium entirely. However, the old medium can never entirely be effaced.

Mediation and Remediation
There are two strategies of remediation. One is to try to become real by denying the fact of mediation, while the other is by multiplying mediation to create a feeling of fullness. There are also two paradoxes. One is that hypermedia could achieve the unmediated, while the other is that just as hypermedia attempts to achieve immediacy, “(…) digital technologies of immediacy always end up being remediations, even as (…) they appear to deny mediation.”(p19)

Remediation as the Mediation of Mediation
Jameson believes that mediatization is a process of remediation in which especially new media become more dependent on each other and on the older media for its cultural significance. Jameson suggests that the popular visual media culture challenges literary theory. Bruno Latour allows us to delve into the relationship between our media obsessed culture and the “linguistic turn of literary theory”.

Remediation as the Inseparability of Reality and Mediation
By removing “the real” from a medium, modernism has emphasized the realism of the painting as well as the act of painting. Also; diminishing the depicting element, immediacy occurs, as signs of mediation have been removed, and this increases its realism as it refuses to be realistic. Remediation is not only the representation of a medium in another medium, but also the reproduction of reality.

Remediation as Reform
Reform is assumed and each new medium is expected to define itself as an improvement on an earlier media. Where the earlier medium is lacking is usually related to the lack of immediacy. Our culture's conviction is that technology reforms itself. The media reforms reality itself, so in that sense, remediation is reform.

Remediation of the Self
Our desire for immediacy has grown in the last centuries. Cavell said that the desire came from the need for personal validity. To increase immediacy either the user enters through Alberti's window in a search for reality, or the objects themselves divide come towards the users. To achieve hypermedia the user moves between many windows. The subject itself will be remediated.

Networks of Remediation
Remediation always occurs with older media, whereby the new medium define themselves in reference to the old medium. The remediation of the social and the material always go together. The goal for repurposing media is often economic, and not to replace the earlier forms of the medium. “The refashioning of a network of relationships is what defines a medium in our culture.”(p28)


Key Phrases
Remediation – The depiction of one medium in another. For instance, the television remediated the radio, as it took over many of the characteristics and cannot be considered a wholly new medium.
Mediation – The representation of an object through a medium.
Hypermediacy - The style of visual representation that reminds the user of their act of watching or gazing at a medium.
Immediacy – The removal of the gap between the signifier and the signified, where the user forgets about the materiality of the media.


The modernist myth that many media critics hang on to is that the new digital technologies have to assume new cultural and aesthetic criterion and disassociate themselves from the older, preexisting media. Richard Grusin and Jay David Bolter propose a different approach, arguing that the cultural gravity is only achieved by recognizing earlier media such as film, television and photography. This refashioning, or “remediation” has been a common factor in each new medial development, whereby photography refashioned painting, television remediated radio and so on. The authors also point out that “Our culture wants both to multiply its media and to erase all traces of mediation”(p2), and this seemingly paradoxical relationship between hypermedia and mediation is often referred to in the text. Also, Bolter and Grusin clearly state “Our genealogical traits will be immediacy, hypermediacy, and remediation, and we will examine these traits (…) with particular attention to contemporary digital media.”(p3) They discuss their proposal of a different approach to categorizing media by using these three characteristics (immediacy, hypermediacy and remediation) as a basis for the whole article, but also using immediacy and hypermediacy to open up the discussion of remediation. The examination of remediation is a very important factor in this article, as the whole article seems to lead towards the analysis thereof. The conclusion states that “(...) the refashioning of a network of relationships is what defines a medium in our culture.” (p28)


Bolter and Grusin's proposal of a different approach is built up logically in this article. They start with an example of a modern media; virtual reality. Its purpose is discussed: “(…) with its goal of unmediated visual and aural experience (…)”(p2) and eventually we are led to Bolter and Grusin's own overview of the entire article, “We will begin (…) we will show (…) we will then be in a position to explore (…) We will conclude (…)”(p3). This exposes a sense of organization inherent in this article and the authors, suggesting further that the topic is simple to discuss logically, and the conclusion has already been drawn.
“We will begin by showing how the desire for immediacy is pursued in digital graphics (…) as well as photography, film and television.”(p3) This is partially done in the first section as well as the second, where we learn about virtual reality, but these media are then discussed further in relation to styles adopted from linear perspective painting.
“In examining hypermediacy, we will show how digital multimedia adapts strategies from modernist painting and earlier forms.”(p3) We are made aware of the occurrences of hypermediacy in our culture as well as a bit of its history, dating back to modernist paintings and their stylistic approaches now adapted and used by digital media. Hypermediacy is defined both in terms of what it offers as well as in what is represents in the digital media dominated society.
The discussion of hypermediacy as well as immediacy allows the authors to “(…) be in a position to explore more fully the curious reciprocal (…) remediation itself.” (p3) This one sentence suggests multiple things. First of all, by suggesting that the reader is only prepared to understand it after being informed about immediacy and hypermediacy, they are saying that remediation is only comprehensible in context of the other two. Also, it suggests that the topic is not straight forward, and that a lengthy introduction is needed to discuss remediation, because that is after all what the article is about. This then suggests that the simple structure was necessary to allow the reader to grasp this less than comprehensible topic.
“We will conclude with some proposals for remediation as a general theory of media.”(p3) This is where Bolter and Grusin take all the information they have presented in this article and supply their own ideas about an alternative to the common “misconception” that new media divorces itself from preexisting media.


Bolter and Grusin build a strong case for their argument. Their argument being that critics who say that new digital technologies must remove themselves from the preexisting media are not looking closely enough to gain the complete picture. I agree with this idea, as old technology is always used and improved to make new technologies, and this cannot be erased from the defining identity of the new medium.
On the other hand, if a medium is always considered a descendant of, for example, film, then it becomes more and more difficult for it to develop new directions without the critique from critics who feel the importance of its history is correlated to its existence. What good does the memory of the older medium do for the development of the new? I do not disagree completely with Bolter and Grusin, but I don't feel that this glorification of the predecessor is wholly necessary for the new medium.
Bolter and Grusin suggest that “All mediation is remediation because each act of mediation depends upon other acts of mediation.”(p20) and that “Media need each other in order to be media in the first place”(p20) I do not fully agree with this statement. At a given point in history the original form of media would have been alone, without another form. The fact that there are many different forms now and that they have developed from earlier media does not rule out the possibility of a medium existing without a predecessor. The discussion should center itself on the fact that people are not capable enough to present a whole new medium without associating to earlier media. The choices we have made has led to the media we have now, but this suggests that history is one line of inevitable happenings. Bolter and Grusin seem to suggest that it is media that stand alone and rely on other media, apart from the humans who have created it. This is not true. Yes, media does usually only progress and is hardly ever created without some forms of earlier media that used similar technologies, but this does not cancel out the possibility of a new media created without any form of preexisting forms.
The article is, besides these points, critically acceptable and I find little else wrong with it. The arguments have some clear examples from both media as well as other critics that the authors refer to. As an entirety, this article is strong although the information given can be lengthy and overzealous at times.





Literature
Bolter, J.D., & Grusin, R. (1996). Remediation

Analyse Atonement

Tijd van shot: 38.17-39.11

Analyse Atonement

In deze paper analyseer ik een scene uit de film Atonement om te beschrijven hoe de stilistische elementen worden gebruikt om de spanning tussen zowel Robbie en Cecilia als Paul en Lola te creëren. In deze scene, bekend als de 'dinner scene', zien we alle hoofdpersonen rond een tafel zitten om te eten.
Deze scene speelt zich in de film af nadat Briony haar zus Cecilia en de zoon van de huishoudster, Robbie, ziet vrijen. Dit is direct nadat die twee realiseren dat ze van elkaar houden. Deze combinatie va gebeurtenissen maakt het moeilijk voor ze om normaal aan tafel te zitten met hun familie, vooral omdat Cecilia's familie het met die relatie waarschijnlijk niet eens is.

Hiernaast wordt ons verteld dat Briony’s nicht Lola, die schrammen op haar armen heeft, is aangevallen door Lola's jongere broertjes, en Paul, een vriend van de broer van Briony en Cecilia, zegt dat dit de waarheid is en dat hij ze heeft moeten wegjagen. In deze scene wordt duidelijk dat er iets niet helemaal klopt tussen Lola en Paul. Hier wordt later in de film meer aandacht aan gegeven. Deze relatie tussen Lola en Paul is een belangrijk onderdeel van deze film; we leren later dat het Paul was die Lola verkrachtte en niet Robbie, die ten onrechte van die verkrachting beschuldigd en dus veroordeeld werd. Later trouwt Lola met Paul; dit zorgt ervoor dat Paul niet beschuldigd kan worden van verkrachting; Robbie kan dus niet worden vrijgelaten.

De weergave van spanning tussen Lola en Paul is anders dan die tussen Robbie en Cecilia. Dit wordt stilistisch duidelijk gemaakt. De spanning tussen Robbie en Cecilia is die van een geheime liefde omdat ze weten dat ze niet samen kunnen zijn en hetzelfde leven blijven leiden als ze nu doen. Hierbij is in deze scene vooral hun geheim het middelpunt voor de spanning. De spanning tussen Lola en Paul is gebaseerd op haar vrees dat hij iets zal doen. Deze spanning is minder duidelijk voor de personages maar speelt uiteindelijk een belangrijker rol in het verhaal.

Geluid
In dit fragment is er sprake van direct sound, dat is geluid dat tijdens het filmen door de boom microfoon is opgenomen. We horen de gesprekken en de bewegingen van de personages. De gesprekken in deze scene zijn belangrijk omdat de personages geheimen blijken te hebben die we ontdekken door hun intonatie en de stiltes die vallen. Als dit naderhand was opgenomen was er waarschijnlijk minder spanning omdat de reacties van de acteurs minder realistisch zouden klinken; dat zou de spanning die wordt opgebouwd, kunnen breken.

De regisseur heeft ervoor gekozen om geen achtergrondmuziek te gebruiken in deze scene. Dit versterkt de spanning, maar schept ook een sterk contrast met de intense scene daarvoor, waar Robbie en Cecilia aan het vrijen zijn. De kus- en hijggeluiden contrasteren met de scherpe tonen en de strakheid van de stemmen in de dinner scene.

De spanning die de kijkers voelen tussen de koppels verschuift door de dialoog. Eerst ligt de nadruk op Robbie en Cecilia en of Briony iets zal zeggen over wat ze heeft gezien. Daarna verandert de dialoog waardoor de aandacht verschuift naar Lola en Paul, tussen wie spanning wordt gecreëerd.

Dat Lola in de hele scene niet spreekt, zegt ons wat over haar relatie met Paul. Ze is bang dat hij iets zal doen als ze uit de school klapt over wat later een verkrachting blijkt te zijn. Ze is zo bang dat ze zelfs niet de waarheid vertelt als Robbie ten onrechte veroordeeld wordt. Binnen de film als geheel is haar stilte zeer bepalend voor het eindresultaat; Robbie en Cecilia zien elkaar bijna nooit meer en ze gaan allebei alleen dood. De dinner scene is de eerste waar haar zwijgen opvallend is.

Mise-En-Scene
Deze scene begint met een shot van Cecilia en Robbie. We zien dat ze naast elkaar zitten en de achtergrond is donker. Robbie draagt een pak dat eigenlijk te mooi is voor zijn klasse, hij is natuurlijk de zoon van de huishoudster. Dit geeft een indicatie dat hij niet in deze groep mensen thuishoort, waardoor een gevoel van spanning tussen hem en de rest ontstaat. In de volgende shot zien wij de broer van Cecilia in hetzelfde soort kostuum.
Op de achtergrond, in plaats van alleen maar donker, zien we nu dure vazen; dit toont aan dat de familie rijk is. De plaatsing van de objecten duidt aan dat de broer van een hogere klasse is dan Robbie, die voor een donkere muur zit. De broer is ook beter belicht dan Robbie. Dat hij waarschijnlijk niet zal worden geaccepteerd als man voor Cecilia veroorzaakt nu al spanning tussen Cecilia en hem.


Hierna zien wij dezelfde shot van Cecilia en Robbie opnieuw. Cecilia bloost om wat haar broer tegen haar zegt. Ze schaamt zich blijkbaar over wat ze eerder met Robbie heeft gedaan. Twee shots later zien wij dat Cecilia onnatuurlijk reageert, omdat ze niet wil laten weten wat ze met Robbie heeft gedaan.
Een paar shots verder zien wij Briony en Lola, als Lola de lipstick van haar lippen verwijdert. Briony draagt een witte jurk en Lola een roze. We zien een contrast tussen hun kleding en dat van de andere dames in de kamer; namelijk Cecilia en haar moeder, die donker rood en donker groen dragen. Deze lichte kleuren laten hun onschuld zien. Maar we merken natuurlijk dat de kleur van Lola's jurk wel donkerder is dan dat van Briony; ze is minder onschuldig omdat Paul haar heeft verkracht.

Wij zien hints in de mise-en-scène dat er iets niet in orde is tussen Paul en Lola. Zoals het feit dat beiden schrammen hebben van een 'gevecht' met de jongens. De spanning is vanaf dat moment duidelijk voor de kijkers, omdat tussen Paul en Lola veel significante blikken worden gewisseld. Voor kijkers die deze subtiele hints niet zagen is deze scene alleen maar vreemd. Opvallend is dat Paul in het gesprek springt en het verhaal dat Lola aan Briony vertelt heeft afmaakt en dat Lola hem voor haar laat praten. Lola is bang voor Paul en schaamt zich voor wat hij met haar heeft gedaan en durft daarom niets te zeggen, wordt ons later duidelijk.

Ook als Briony's broer aan haar vraagt of ze heeft gezondigd die dag, kijkt ze meteen naar Robbie. Dit veroorzaakt natuurlijk stress omdat Robbie weet waar ze het over hebben, maar de rest van de mensen aan tafel hebben dat niet zo door.

De scene speelt zich af aan een eettafel. Dit is belangrijk omdat het de enige keer is dat wij alle personages in de film op één locatie zien. Een eettafel is representatief omdat het de locatie is waar familie na een lange dag elkaar weer zien en vertellen wat er die dag gebeurde. Voor iedereen behalve de broer en de moeder van Cecilia en Briony zal wat deze dag gebeurde grote invloed op hun verdere leven hebben; ze deden iets wat ze nooit meer terug kunnen draaien. Dit is het laatste moment van de film dat alles nog een beetje normaal is. Aan het eind van dit fragment loopt Briony weg om de jongens te vinden. Als dit fragment beëindigd is, vindt Briony een brief van de jongens die zijn weggelopen. Iedereen gaat ze zoeken waardoor Paul tijd heeft om Lola te verkrachten en Briony ziet dit en als iedereen weer terug komt zegt ze dat Robbie het heeft gedaan. Dus een natuurlijk familiesamenzijn is het diner beslist niet.

We zien ook een shot waar Cecilia haar lip afveegt met een servet en als ze naar het servet kijkt zit er bloed op. Ze is hierdoor nog meer bewust van wat ze heeft gedaan en dat ze erover moet zwijgen. Het bloed op het servet kan meerdere betekenissen hebben. Het bloed is gekoppeld aan de voorgaande scene waarin Cecilia gepassioneerd met Robbie geeft gezoend; het ging er ruig aan toe. Natuurlijk is bloed ook een teken van gevaar, zoals rood dat is bij een verkeerslicht. Het toont aan dat er een sneetje is en dat het pijn doet, zoals de relatie tussen Cecilia en Robbie een slecht einde zal zien.

Cinematografie
De cinematografie in dit fragment is zeer effectief in het overbrengen van spanning tussen de koppels. In de meeste shots zien wij of op de voorgrond of op de achtergrond een personage de onscherp gefilmd is. Hier is gebruik gemaakt van aerial perspective, waar diepte is geïmpliceerd door objecten of mensen op de achtergrond onscherp te filmen. Dit zien we als we naar Cecilia en Robbie kijken. Cecilia is wel scherp gefilmd terwijl Robbie op de achtergrond onscherp is. De cinematografie vertelt ons dat er nog steeds veel ruimte tussen de twee in zit. Deze ruimte veroorzaakt spanning omdat het een contrast is met een paar shots later waar het stel onder de tafel elkaars handen vasthouden.

Er wordt ook spanning in de relatie tussen Robbie en Cecilia getoond. Het is minder dan een minuut na het episode in de bibliotheek, waar Briony Robbie en Cecilia zag vrijen. Er is veel spanning omdat ze bang zijn dat Briony hun geheim gaat doorvertellen. Maar de spanning van nieuwe liefde is ook herkenbaar.
De spanning tussen het koppel en Briony word duidelijk getoond door hoe deze scene gefilmd is. Er zijn een paar shots waarin wij het hoofd van Briony in de voorgrond onscherp zien terwijl we naar Robbie kijken en andersom zien we hetzelfde shot maar met het hoofd van Robbie onscherp en met Briony als aandachtspunt. Dit shot laat de kijkers zien dat de aandacht van het personage op de ander is gericht en dat wat de een doet, van belang is voor de ander. Zo wordt de spanning tussen Robbie en Cecilia enerzijds en Briony anderzijds zichtbaar.

Deze stijl van cameravoering wordt in deze scene veel gebruikt om alle spanningen bloot te leggen. We zien het bijvoorbeeld als Paul uitlegt dat Lola door haar broertjes is aangevallen; we begrijpen als kijkers op dit moment dat Paul niet helemaal de waarheid vertelt.

Door de hoofden van een personage over de schouders van een andere personage zichtbaar te maken terwijl de aandacht naar een ander uitgaat, wordt de kamer als het ware kleiner. De intimiteit van de mensen om de tafel is gespannen omdat er geheimen zijn die geheim moeten blijven en dat is moeilijk als ze zo dicht op elkaar zitten.

Montage
Dit fragment maakt veel gebruik van shot/reverse shot. Om de tafel hebben de personages een discussie over wat de broertjes van Lola bij haar hebben gedaan. Omdat er wordt gepraat, gaat de camera heen en weer tussen de personages. Het montageritme heeft wat van een wedstrijd waarbij de bal van de ene speler naar de andere word gespeeld en de toeschouwers wachten op het moment dat een speler een fout maakt. We vragen ons af wie de geheimen gaat verklappen. Deze montage zorgt voor een scene vol stress.

De meeste filmmakers zouden diegenen filmen die op dat moment spreken, maar dat doet Joe Wright niet. De helft van de shots is van mensen die op dat moment juist niet praten maar die visueel reageren op wat er gezegd wordt. Dit creëert spanning omdat we de reacties van personages zien die we anders niet hadden gezien. En omdat we de spreker pas zien als hij al wat verder in zijn tekst is, levert dit onverwachte shots op.

De shots zijn allemaal ongeveer van dezelfde lengte, tussen de één en twee seconden. Deze kortheid van elk shot zorgt ervoor dat het tempo hoog is en dat verhoogt de spanning, vooral rondom Cecilia en Robbie. Als het gesprek over Lola en haar schrammen zich voortzet, worden de shots ongeveer twee keer zo lang, dus twee tot vier seconden. Het contrast tussen het begin van dit fragment met het hoge tempo en deze langzamere shots toont de kijkers dat dit belangrijk is en dat er meer achter zit dan wat de andere personages doorhebben.

Perceptie en Cognitie
Er zijn meerdere manieren om iets te zien. Perceptie is bepaald door onze kennis van de wereld, kennis van audiovisuele vormen en de motivatie van de waarnemende. Hierdoor ziet elke kijker bij Atonement wat anders. In dit fragment, bijvoorbeeld, zouden mensen die nooit rood haar hebben gezien op Lola's haar letten terwijl mensen die hier al ervaring mee hebben op haar gezicht zullen letten en daardoor een beter inzicht hebben op wat er echt gebeurd is tussen Lola en Paul. Andere mensen hebben een positievere kijk op de wereld en zijn er ook minder van bewust dat Paul Lola verkracht heeft, terwijl weer andere kijkers meer cynisch zijn en weten dat er iets mis is. Perceptie is als constructief proces actief maar ook selectief in waarneming. Verschillende mensen hebben verschillende selectieve perceptie en iemand die hun gedachte bij een onderwerp houd zal ook in de film die onderwerpen zien, een hondenliefhebber zal sneller letten op de hond dan iemand met andere interesses.

In deze film hebben de makers bepaalde dingen laten zien die wij, als wij zelf in de kamer waren, niet hadden kunnen zien. Een voorbeeld is de blik van Lola naar Paul van belang, maar omdat zij niet de spreker is, zouden de andere personages niet naar haar hebben gekeken en het niet hebben gezien. Zo is het ook met het bloed dat Cecilia op haar servet vindt en uiteindelijk de handen van Robbie en Cecilia die elkaar onder de tafel speels aanraken. De stilistische elementen in dit fragment zorgen ervoor dat wij meer spanning zien dan alle andere personages omdat wij ze van alle kanten kunnen zien.

Cognitie is de mentale activiteit die wordt gebruikt om wat wij zien te relativeren aan wat wij al weten en in dit geval, het koppelen aan de film die wordt bekeken. Bijvoorbeeld zien wij de kleur rood op het servet van Cecilia waarmee ze haar lippen afveegt. Wij weten dat deze scene zich afspeelt in een bepaald tijdperk, rondom de jaren '30 en '40 omdat de kostuums van de personages uit die tijd komen. We zien de kleding en herkennen het als kleding uit die tijd en daardoor maken wij de assumptie dat de scene zich in die tijd afspeelt. Cognitie is belangrijk in deze film omdat de filmmaker niet alle punten duidelijk uitlegt. Wij moeten als kijkers uiteindelijk onze eigen conclusies trekken over bepaalde personages zoals Briony en wat de waarheid is van het verhaal dat ze vertelt. Deze scene is binnen de film van belang omdat het juist meer informatie geeft dan wij verwachten en het geeft ons al vele hints over de waarheid die Briony niet vertelt.

Deze scene is de sleutel voor ons begrip van de verkrachting van Lola. Als deze scene niet had plaats gevonden in deze film, zouden de kijkers geen alternatieve kwaaddoener kennen dan Paul. Deze scene geeft aan ons een verdachte, alleen wordt het later pas duidelijk wat de betekenis van deze scene werkelijk was. Wij moesten zien dat voor de verkrachting in de tuin plaatsvond, er een eerdere 'aanval' was geweest. Elke scene en shot heeft in deze film een betekenis voor het geheel. Dit wetend, zien we dat wat wordt gezien als twee jongere broertjes die hun zus pesten door haar schrammen te geven een diepere bedoeling heeft. De herkenning van het belang van deze scene valt onder cognitie. Uiteindelijk is het net als wiskunde, één (Lola heeft schrammen en is bang van Paul) plus één (Lola wordt verkracht) is twee (Paul heeft Lola verkracht). En zo word het ook in onze hersenen berekend.

Conclusie
We zien duidelijk hoe de spanning is gecreëerd in deze scene door geluid, montage, cinematografie en natuurlijk mise-en-scene. Het gebruik hiervan is meestal om de kijkers aandacht op bepaalde objecten of gedragspatronen te vestigen, om deze te interpreteren en dan te begrijpen in de context van zowel het fragment als de film als een geheel. Film technieken worden gebruikt om de kijkers te sturen en hun perceptie te versterken vooral in verband met de relatie tussen Lola en Paul. De relatie tussen Robbie en Cecilia veroorzaakt spanning aan tafel dat van nature minder kwaadaardig is dan Paul en zijn bedoelingen.

Natuurlijk zijn de gebruikte technieken niet altijd even duidelijk waardoor mensen die in het verhaal zijn meegesleept deze scene pas later doorhebben en Robbie niet volledig vertrouwen. Dit heeft zeker veel effect op de perceptie van de kijker. Hij zou meer empathie hebben voor Briony en minder met Cecilia en Robbie.

Mijn vraag, hoe worden stilistische elementen gebruikt in dit fragment om de spanning tussen zowel Robbie en Cecilia als Paul en Lola te creëren is beantwoord door een analyse te maken van de stilistische elementen die in deze scene voorkomen en ze aan de emotionele spanning te koppelen die wij in deze scene zien. Hierbij kwam mijn stelling dat de spanning bij Paul en Lola zeer anders was dan bij Robbie en Cecilia. Dit is uitgelegd en mijn interpretatie houdt in dat de spanning van een verschillende aard is bij de twee koppels en dit is duidelijk te zien in hun gedrag naar elkaar en naar de mensen aan tafel.



Referentielijst
Bevan, T., Fellner, E., Webster, P. (producenten) & Wright, J. (regisseur). (2007). Atonement [film]. United Kingdom: Universal Studios